Daar is-ie weer: De VAR!
Boerenverstand heeft voor het nieuwe seizoen maar eens voor een nieuwe opzet gekozen; het mocht ook eens saai worden! We proberen af en toe de columns te schrijven met een gastauteur; wij weten immers wel veel, maar zeker niet alles en in deze column is het meteen raak; wij danken oud-scheidsrechter Ed Janssen hartelijk voor zijn waardevolle inbreng in deze!
De bedoeling van het invoeren van de VAR (Video Assistent Referee) was om het voetballen eerlijker te maken vooral door belangrijke beslissingen waar nodig te corrigeren. Die invoering was heel begrijpelijk, want door de technologie konden thuis miljoenen mensen zien dat bijvoorbeeld een doelpunt net buitenspel was terwijl de arbitrage even daarvoor een doelpunt had geconstateerd. Eigenlijk heeft de televisie en de daarbij behorende technische vooruitgang dus indirect gezorgd voor het invoeren van de VAR. En dat waren dus niet de toeschouwers in de stadions die het met blote ogen toch niet konden zien.
De praktijk leert dat het spel inderdaad eerlijker is geworden, want het aantal goede VAR-besluiten is beduidend hoger dan het aantal foute beslissingen. Anderzijds zijn er ook veel negatieve aspecten aan de VAR die bij veel voetballiefhebbers steeds meer irritatie opwekken. Dat assistenten bij heel scherpe situaties steeds wachten met het vlagsignaal is volkomen begrijpelijk, maar het gevolg is wel dat de toeschouwers steeds denken dat het geen buitenspel is, omdat er vaak pas na uitwerking van de aanval wordt gevlagd. En daardoor wordt er tegenwoordig ook niet meer gejuicht maar eerst naar de zijkant gekeken of er niet alsnog wordt gevlagd…
Als er geen sprake is van buitenspel, wordt er wel direct gejuicht maar dan nog wordt er door de VAR regelmatig roet in het eten gegooid, omdat er toch nog ergens een overtreding is gezien.
Verreweg het meest negatieve aspect aan de VAR is dat het veel te lang duurt. Het EK voor dames was wat dat betreft een hoogtepunt of liever gezegd dieptepunt. Bij de 3-1 van Nederland tegen Zwitserland deed de VAR er 4 minuten en 50 seconden over om tot een beslissing (geen buitenspel) te komen. Bij Nederland-Portugal werd de 3-2 afgekeurd na 203 seconden bedenktijd en bij IJsland tegen Frankrijk duurde het toekennen van een penalty in de blessuretijd vier minuten wat er mede de oorzaak van was dat de blessuretijd geen 6 minuten duurde maar 12 minuten.
Nog even en we kunnen na een doelpunt gerust een plas doen, de hond uitaten en dan na terugkomst maar hopen dat er een beslissing is genomen. We moeten met z’n allen beseffen dat dit de gewone supporter van het voetballen vervreemdt en dat dit een gevaarlijke ontwikkeling is.
Hoe moet het dan wel? Wij komen tot het volgende:
- De VAR moet binnen 90 seconden een beslissing kunnen nemen, een wedstrijd duurt ook 90 minuten dus dit lijkt wel een toepasselijke grens. Lukt het niet binnen die tijd te beslissen, dan is het kennelijk onduidelijk en blijft de beslissing op het veld gewoon staan;
- De scheidsrechter gaat niet meer naar het scherm kijken, omdat die toch op een enkele uitzondering na altijd de beslissing van de VAR overneemt (denk aan die dame op het EK die met zichtbare tegenzin met de VAR meeging en als een vrouw al ergens niet tegen durft in te gaan…)
- Indirect heeft de VAR ons geleerd dat tweemaal 45 minuten spelen niet meer eerlijk werkt. We moeten net als in andere sporten naar effectieve speeltijd toe met een zichtbare klok in het stadion.
Invoering van deze voorstellen zal niet alles oplossen en ook niet altijd leiden tot de juiste beslissing, maar dat moeten we dan maar accepteren. Niets wijzigen is echter geen optie, want op den duur komt er dan geen mens meer naar het voetbal kijken. Dus alles is beter dan niets doen…
Nogmaals dank aan Ed voor zijn bijdrage en wij gaan – enthousiast door deze ervaring – op zoek naar een volgende gastauteur.